Herkeste aynı his; aşık olmuş gibiyiz…
Tanımadığımız ama yanyana olduğumuz, bizim gibi düşündüğünden emin olduğumuz onbinlere…
Kaç gündür aklımızda onlar ve olanlar…
Mesela gazdan nefes alamadığım ve görüşümün tamamen kapandığı anda yumruklarımı sıkarken gözüme damla damlatan ve kendime gelmemi sağlayan, teşekkür ettiğim ama yüzünü hiç göremediğim adam;
Ya da kendisini diğer insanlara zarar gelmemesi için adamış, oradan oraya elinde solüsyonla koşan kız…
Facebook’tan, Twitter’dan, Whatsapp’tan eve döndün mü orası karışıktı diye soran güzel insan…
Sadece evlerine bıraktığım için beni büyük adam ilan eden 2-3 liseli kardeşim…
Hiç tanışmadık sizinle, hala da tanımıyorum hiçbirinizi…
Belki kaç kere gaz yediğimi, her birinde neler yaşandığını unutacağım,
Belki tüm markaları boykot edemeyeceğim, dikkatimden kaçacak ya da yenileri eklenecek bir gün,
Belki denk gelse bile, isimlerini veya yaptıklarını unutup yüzlerine vuramayacağım ikiyüzlülüklerini; o insancıl gözüken, yapmacıklıklarından yanına yaklaşılmayacak sözüm ona ünlülerin, şirket patronlarının, aydınların, gazetecilerin, yazarların…
Ama o sinirli umutsuzluk ve yalnızlık yerini gurura ve biz olmaya bıraktı ya işte o asla unutulmayacak bilin istedim…
Ayrı ayrı kim olduğunu bilmediğim, ama isteyince, birlik olunca ne olunabildiğini yaşayarak gördüğüm erkeği, kadını, eşcinseli, alevisi, sünnisi, ateisti, Fenerbahçeli’si Beşiktaşlı’sı Galatasaraylı’sı hepinize; “insan”ca ayrı ayrı teşekkürler.
Her zaman böyle kalabilmek; unutmamaktan ziyade her zaman hatırlamak ve hatırlanmak dileğiyle.
Sevgiyle.
