Ey kardeşim, yalnızlığa mı çekilmek istersin?
Kendi yolunu kendin mi aramak istersin? Biraz dur ve dinle beni…
Kendine kötünü yada iyini verebilir misin ve asabilir misin istemini başının üstüne bir yasa gibi?
Olabilir misin kendi kendinin yargıcı ve intikamcısı kendi yasanın?
Bugün bile birçok şeyde ıstırap çekiyorsun ey sen tek kişi: bugün hala cesaretin ve umutların tam.
Fakat bir gün yoracak seni yalnızlık, bir gün bükülecek gururun ve yerinden oynayacak cesaretin.
Haykıracaksın bir gün: ” ben yalnızım” diye.
Bir gün göremeyeceksin artık yükseldiğini ve çok yakınında olacaksın alçaklığının; kendi yücen bile korkutacak seni bir hayalet gibi.
Bağıracaksın bir gün: “Her şey yanlış!” diye.
Duygular vardır yalnızları öldürmek isteyen; başaramazlarsa öldürmeyi, o zaman kendileri ölmek zorunda kalırlar. Fakat yeter mi gücün senin katil olmaya? Koru kendini iyilerden ve adillerden! Onlar hoşlanırlar kendi erdemini yaratanları çarmıha germekten – nefret ederler yalnızlardan…
Koru kendini sevgi nöbetlerinden! Çok çabuk uzatır elini yalnız kişi, karşılaştığı her insana… Fakat karşılaşabileceğin en büyük düşman kendin olacaksın yalnızca; bizzat kendin bekleyeceksin mağaralarda ve ormanlarda pusuda.
Ey yalnız kişi, kendine giden yolu yürürsün! Kendinden ve yedi şeytandan geçer yolun!
Ey yalnız kişi, yaratıcının yolunda yürüsün: bir Tanrı yaratmak istersin kendine yedi şeytanından.
Ey yalnız kişi, sevenin yolunda yürürsün: kendini seversin sen, bu nedenle küçümsersin kendini, sevenlerin küçümsediği gibi.
Yaratmak ister seven kişi, çünkü küçümser! Sevdiği şeyi küçümsemek zorunda kalmamış kişi, ne anlar ki sevgiden?
Sevginle gidersin yalnızlığına ve yaratmanla, kardeşim; çok sonra topallar adalet, senin ardından.
Gözyaşlarınla gidersin yalnızlığına kardeşim.
Ben kendisinden ötesini yaratmak isteyeni ve öyle olanı severim…
Böyle dedi Zerdüşt.
(*) Alıntıdır
